Белата еднокатна куќа во селото Вишњичка Бања, која Драган Влаховиќ (53), првата жртва на крвавиот пир на лудото момче ја изградил со семејството, ја зафати голема тага.
Мајка му и сестра му постојано плачат, а татко му постојано ја гледа сликата на синот единец, кој, како што вели, починал во место што го сметал за негов втор дом, во ОУ „Владислав Рибникар“ каде работел како обезбедување.
– Сварив кафе да одам да пиеме со брат ми во Лешче. Среќа што е погребан на неколку минути пешачење од нашата куќа, па можеме да си одиме кога сакаме – вели неутешната сестра, додека мајка ѝ лежи до неа во кревет и ги гледа раните од операцијата, но и оние на душата кои сигурно никогаш нема да заздрават, пишува „Србија данас“.
Горда на својот брат, сестрата вели дека може да го замисли како стои пред убиецот за да ги заштити децата.
– Не сме подготвени да ги дознаеме деталите, но точно знам како реагираше брат ми. Кога го видовме во капелата, кога му го видовме изразот на лицето и од стегнатите тупаници, сигурен сум дека истрчал пред него и рекол: „Пукај ме мене, не ги давам децата!“ Знам дека тој прв умре и во сета негова агонија е добро што не ги виде тие девет паднати ангели, ранети – рече таа.
– Работеше во Приштина во обезбедување, таму сме родени. Кога се пресели во Белград, го доделија во училиште и по пет години отиде на друго место, но училиштето само го бараше и така се врати – раскажува постарата сестра на Драган.
Мајката на Драган постојано тагува за ненадејно згаснатиот живот на нејзиниот син, чии слики се наоѓаат на полиците низ целата соба, како и портрети и цртежи кои му ги посветиле учениците во знак на благодарност.
Покрај семејството и пријателите, за Драган тагуваат и роднините и целото маало. Плачат по него во поштата каде што ги плаќал сметките затоа што го знаеле како насмеан, весел и добар човек. И непознати лица го контактираат семејството за да се обидат да им ја олеснат болката.
– Многу боли… многу… Драган беше единствен син, брат, вујко, хуман, одмерен, нежен, благороден до срж, непогрешлив и неповторлив… затоа и толку боли. Знаеш кога бараш грешка, знаејќи дека сите грешиме, свесно или несвесно, но тој немаше. Брат ми имаше многу дух и можеше да се бори со насмевка и кога му беше најтешко. И не беше секогаш лесно. Имавме трагедии и од мама и од тато, но ова… ова боли до коска и уште подлабоко – признава сестрата на Драган.
Со мака се присетува на кобниот ден и како дознала дека нејзиниот брат е убиен.
– Доаѓаат вести и слушам дека нешто се случува во Врачар, но ништо друго не сум слушнала, дури ни истрели, шиев костим на внуката. Прво ми се јави ќерка ми и ме праша дали вујко ми работи затоа што и треба нешто, но тој не одговори. Потоа му се јавив еднаш, вторпат. Тој не одговора. Му се јавува и другата сестра. Вклучувам вести и слушам за пукањето и дека тоа е неговото училиште. Додека зборувам на телефон, на ТВ наеднаш го гледам лицето на Драган, но се убедувам дека не е тоа. Се јавува медицинската сестра и и велам: „Не, не Цаки, не е тој, мислам дека помина пред камера“. Бараме дополнителни информации. Се јавувам во училиштето, никој не ми одговара. Потоа и се јавувам на неговата колешка, но и таа не ми одговори. Се јавувам во полиција… Рекоа дека не даваат информации по телефон и би било добро да дојдам. Ме прашаа: „Сама ли си? Се ми беше јасно“, раскажува сестрата на повредениот чувар.
После тоа дојдоа соседите. И тогаш имаше гласни лелекања и офкања, и сè беше тивко. Тагата остана да зборува за Драган.
Чичко Драган, како што го нарекуваа учениците од училиштето каде што работел, од нив редовно добивал новогодишни честитки.
– Знаевме каков е Драган, но тој не се фалеше со тоа и не беше арогантен поради тоа. Попатно ќе ни покажеше некои цртежи. Неговата љубов кон учениците од тоа училиште и колективот беше искрена и тие ја препознаа и возвратија со најубави емоции. Тој, сепак, тоа го гледаше како нормална ситуација и кога имаше слободен ден се случи да му се јават и од тие јавувања видов дека училиштето го гледаше како втор дом и беше како член на семејството. Љубовта кон децата му била вродена, а со професорите имал прекрасна комуникација – раскажува сестрата.