Да се биде конструктивен, во високо фрустрирачка атмосфера за која нашиот премиер укажа и овде и во Брисел, мислам дека не само што е доблесно и умно, туку е и со висока политичка сврсиходност.
Баталете blame games, кој е крив, кој е прав. Во таквиот став нема апсолутно никакви решенија.
Од оваа перспектива и јасен став дека успешните политики, изискуваат да изнаоѓаме решенија, сакам да посочам на неколку непобитни факти:
Прво, лидерот на опозициска СДСМ, Венко Филипче, разумно, предложи да се закаже затворена седница во Собранието, на која ќе се утврди заедничка државна егзит стратегија.
Значи, и покрај сите реално нотирани проблеми како: разнишани меѓусоседски односи; етноцентрични злоупотреби и патологии; не мериторни туку спојлерски институционални интервенции; 27-мо априлски амнестирања; диво-насељски куриозитети и се во врска со тоа; раст на цените и намалувањето на приходите; јавни линчови и сатанизации на бранителите на човековите права, сепак, ваквиот повик за решенија и рационалност, не е мал туку голем државно-центричен гест.
Мислам дека е супер лесно да се биде деструктивен популист и да се поентира во една ваква ситуација на празен гол, но, спротивно на тоа, вистина коструктивен е повикот за затворената седница и за консолидација.
После се, на изневереното граѓанство, може и да му се чини ова како фатаморгана (од пржинското помирување 1 и 2) па се до сите пропратни дрндупки како помилувањата, амнестиите и декриминализацијата на инсталациите. Но, на ова ниво, ставот „ги остаивте да прават што сакаат“, или, „тражили сте гледајте“, исто така не помага политички. Односно, неможе да ја откочи заглавеноста.
Со други зборови, целта е поголема од дневно-полтичките поентирања, зошто јасно е како бел ден, дека „дошаја е нож до коску“.
А коски нема.
Што има тогаш на располагање?
Прво, на сите политички чинители одговорност е да бараат и доаѓаат до решенија. На Власта да донесува одлуки, а не да плаче дека животот не е фер, а на опозицијата да корегира и нуди подобри солуции од постоечките.
Второ, во политичкиот живот, сите посериозни тензии, конфликти, спорови, несогласувања, кризи, па дури и војните, се завршуват со договор(и);
Трето, целосно сум на линија дека Владата ќе мора ЕУ агенда да ја етаблира одново и резолутно, а не со фемкање и со стравови, зошто, сепак 80% од граѓаните се за ЕУ, па дури и оние пола милион кој гласаа за Владата.
Конечно, ова е убава прилика да се укаже и на нужноста од опстанок, како највисок приоритет во услови на многу сериозни регионални и глобални пометњи.
Накратко, сметам дека Премиерот треба, „час поскоро“ да се произнесе, по навистина „над-ситуациониот“ и субстантивен предлог – фрлената ракавица за одржување на затворената седница и отворање иднина.