Интересно во политичките анкети нарачани, скриени, нe нарачани, најавени или ненајавени, реални и не; најдебелата линија им припаѓа на т.н „неопределени” која со години наназад е константа.
За неа сите се тепаат.
Пишува: Ана Чупеска
Во тој опсег Дафа и Влатче, пред некој ден токму нив ги беа повикале да им дадат поддршка (на ВМРО, де) но, овој повик како ќе го третираме: како започната кампања, или како несигурност и неизвесност за изгледите од нивен успех !?
Сепак, неопределените, во голем дел веројатно се и неутронизирани, или, се божем аполитични, или пак, „не се замараат со политика” или се разочарани утописти; или се „исташи” (сите се исти).
Какви и да се, тие се, да си ги носиме со здравје!
И легитимно прашање е: дали навистина на овие луѓе не им е битна состојбата и иднината на државата? Дали, навистина немаат минимум мотив да го дадат својот глас; оти и нереспонзивноста е веќе конкретен политички став – за кој не сум сигурна дека има утилитет. Особено не! Во евентуалната прогресивна перспектива.
Доколку некој посериозно би се позанимавал со оваа категорија на „неопределените’’ (како збир од граѓани со различни мотиви за нивната демотивираност), би можел да ја сфати дури и претходната порака. Но, седентарискиот став; или, ставот дека “сите се исти”, е само порака за деспотите чија цел е токму таа: состојбата на апатија. Апатијата, пак, во поларизирачки услови, е смрт за политиката.
Поточно, поларизациајта во придружба на апатија е една типична состојба произлезена од постполитичката логика и од нелогичноста во поствистинитото доба, во кое најпожелни се токму тие: непартиципирачки апатоси. Со тоа, воедно им се остава и бришан простор на (нај)радикални гласови – кои ветуваат укинување на Преспански, на Охридски и чиста Македонија?!
Апатосите, оние со нула вајб, и нула динамика. Импотетни и одграѓанети граѓани, ( кои секако дека имаат своја причина да бидат такви ) сепак, мислам дека мора да се освестат околу тоа дека ефектот од нивната “таквоќа’’ всушност му овозможува на радикалниот и нееманципиран глас да добие поголема тежина од тоа што реално ја има во квалитет, а уште помалку во политичка потенција. Особено не да направи радикална промена каква што ветува.
Нема шанса, тоа.
Во постполитичката состојба на поларизациајта и со паралелното отсуство на политичка партиципација, што имаме пред себе, т.е.што добиваме : пролонгиран статус кво, или, имаме ; политичко ништо. А штом низ политички одлуки не се менува ништо и нема ни можност за прогрес. На пример, ни во ЕУ ни надвор од ЕУ – е актуелниот статус кво – кој ќе може да трае и трае и трае…. се до имплозија.
Прогресот, пак, е можен само ако се позанимаваме со активности како : сериозно антиципирање на сопствената слобода, на избор – пред се.
Во ова статусквовоска состојба (ни е ЕУ, ни надвор од ЕУ), да заклучам, имаме само едно огромно политичко Ништо; односно немаме можност за политика ( во смисла на polemiko). Затоа и состојбата на пост политика и во друштво со страотна вредносна ( ама неподвижна и непартиципативна поларизација) де факто е одбрана на статус кво!
Просто кажано: на неутроните им е топ! Супер им е, вака и сакаат статус кво.
Неспорно за мене е дека ќе се залагам за што поголемо политичко учество на сите, без исклучок, и ставот дека “сите се исти” како чиста неутронска порака, која нит смрди нит мирише, никогаш нема да ја поддржам, прво, затоа што сакам да бидам одговорна за себе, и второ, не сакам со својата волја да овозможувам деспотија.
Можам и јас да бидам радикална па да си кажам дека лично сметам оти можеби и задолжителното гласање е вистинската опција за да народот – како тој би се соочил со сопствената одговорност за својот живот и за да почувствува како е вистински да се биде одговорен за својата судбина и да ја прифати во целост својата самобитност.
Вака, во услови кога само теледиригирани гласачи се јасно определени, а тоа се најмногу 30% секако дека не само анкетите туку и самите резултати од изборите се поставени наопаку. Да не зборам за медиумското нивно толкување .Тотална тиња.
Конечно, “надвор од јадрото, неутроните се нестабилни и имаат краток животен век и они се распаѓаат претворајќи се во антинеутрони кој потоа стануваат протони.
Неутроните во оваа нестабилна форма се познати како слободни неутрони”
Или, политички некоректно : My ass, слободни.
Затоа, неутронскиот став ( но, не и оној разочараниот и утописки- сладок и кревок); туку оној “исташкиот” и релативизаторскиот кој има голем удел во поголемата група од неопределените , освен што се поставува како морално супериорен, го индицира и тоа дека всушност му е добро вака како што е и сугерира дека на некој начин е привилегиран во статус квото.
А статусот е таков што сега сме со само една, наместо со две нозе во ЕУ.
Конечно, она што останува енигма за мене, е зошто неутоните ја упатуваат таа порака дека им е добро, а можеби и супер одлично, а притоа пливаат во матно, само со десната нога во водата на ЕУ.