Почина Брижит Бардо

Брижит Бардо, француската актерка и пејачка која се здоби со слава како меѓународен секс симбол пред да се откаже од филмската индустрија и да стане активист за права на животните, почина. Имаше 91 година.

Таа стекна светска слава со филмот од 1956 година „И Бог ја создаде жената“, а во следните две децении се сметаше за секс симбол. На почетокот на 1970-тите, таа се повлече од глумата и се посвети на политичкиот активизам, каде што нејзината страсна борба за правата на животните се претвори во провокативни коментари за етничките малцинства и отворена поддршка за француската крајна десница, што ѝ донесе низа пресуди за поттикнување расна омраза, пишува The Guardian.

Патот до славата
Родена во Париз во 1934 година, Бардо пораснала во богато, традиционално католичко семејство. Како исклучително талентирана танчерка, ѝ било дозволено да студира балет на престижниот Париски конзерваториум. Во исто време, таа започнала кариера како модел и се појавила на насловната страница на списанието Elle на 15-годишна возраст. Токму моделирањето ја довело до нејзините први филмски улоги.

На аудиција, таа го запозна Роџер Вадим, со кого се омажи во 1952 година, веднаш по нејзиниот 18-ти роденден. Имаше низа помали, но сè позначајни улоги, вклучувајќи ја и онаа со Дирк Богард во британскиот хит „Доктор на море“ во 1955 година. Сепак, филмот на нејзиниот сопруг Вадим „И Бог ја создаде жената“, во кој таа играше неконтролирана тинејџерка во Сен Тропе, го зацементираше нејзиниот имиџ и ја претвори во светска икона.

Икона што ги инспирираше и интелектуалците
Бардо не само што ја освои филмската публика, туку брзо стана инспирација и за уметниците и интелектуалците. Меѓу нејзините обожаватели беа младите Џон Ленон и Пол Мекартни, кои ги замолија своите тогашни девојки да ја обојат косата руса за да изгледаат како неа.

Колумнистот Рејмон Картие ѝ посвети долга статија, „Случајот Бардо“, во „Париз-Матч“ во 1958 година, додека Симон де Бовоар го објави својот познат есеј, „Брижит Бардо и синдромот Лолита“, во 1959 година, опишувајќи ја како најслободна жена во Франција. Нејзиниот статус беше потврден во 1969 година, кога беше избрана за прв модел од реалниот живот за Маријана, симболот на Француската Република.

Златните години на филмот и музиката
На почетокот на 1960-тите, Бардо се појави во низа истакнати француски филмови, вклучувајќи ја драмата „Вистина“ на Анри-Жорж Клузо, номинирана за Оскар, „Многу приватна афера“ на Луј Мал и култниот „Презир“ на Жан-Лик Годар. Во втората половина од деценијата, таа прифати и неколку холивудски понуди, вклучувајќи ја мексиканската историска комедија „Вива Марија!“ со Жана Моро и вестернот „Шалако“ со Шон Конери.
Паралелно, таа продолжи и со музичка кариера. Таа ја сними оригиналната верзија на песната „Je T’Aime … Moi Non Plus“ што Серж Генсбур ја напишал за неа за време на нивната љубовна врска. Сепак, плашејќи се од скандал откако нејзиниот тогашен сопруг Гинтер Сакс дознал за врската, Бардо го замоли Генсбур да не ја објавува песната. Подоцна ја преснимил со Џејн Биркин и постигнал огромен комерцијален успех.

Збогум на филмот, добредојде кај животните
Притисокот на славата стануваше сè потежок за неа. „Лудилото што ме опкружуваше секогаш изгледаше нереално. Никогаш не бев навистина подготвена за животот на ѕвезда“, му се доверила таа на Гардијан во 1996 година. Се пензионирала од глумата во 1973 година на 39-годишна возраст, по снимањето на „Поучната и радосна приказна за Колинот“. Нејзин примарен фокус станал активизмот за благосостојба на животните. Во 1977 година, таа се придружила на протестите против ловот на фоки, а во 1986 година ја основала Фондацијата Брижит Бардо.

Контроверзии и десничарски активизам
Бардо подоцна испрати протестни писма до светските лидери поради истребувањето на кучињата во Романија, убивањето делфини на Фарските Острови и колењето мачки во Австралија. Таа, исто така, редовно изразуваше силни ставови за религиозното колење на животните. Во својата книга од 2003 година „Плачот во тишината“, таа промовираше десничарска политика и ги напаѓаше хомосексуалците, наставниците и, како што самата рече, „исламизацијата на француското општество“, за што беше осудена за поттикнување расна омраза.

Таа беше долгогодишен поддржувач на францускиот Национален фронт (сега Национален собир). „Во врска со застрашувачкото зголемување на имиграцијата, целосно ги споделувам ставовите на Жан-Мари Ле Пен“, изјави таа за Гардијан. Во писмо од 2006 година до тогашниот министер за внатрешни работи Никола Саркози, таа рече дека муслиманското население на Франција „ја уништува нашата земја со наметнување на своите постапки“.

Бурен приватен живот
Брижит Бардо била во брак четири пати: со Роже Вадим (1952 – 1957), Жак Шарие (1959 – 1962), со кого го добила својот единствен син Николас во 1960 година, Гинтер Сакс (1966 – 1969) и Бернар д’Ормал, поранешен советник на Ле Пен, со кого се омажила во 1992 година. Таа имала и низа бурни врски со познати мажи, меѓу кои и актерот Жан-Луј Трентињан и музичарот Серж Генсбур.

Извор: nezavisen.mk