Коцкањето на Трамп во Газа и Јемен

Воздушниот напад врз цивилите и преостанатите структури во Газа, што го почна израелската војска на 18 март, може да се смета за почеток на долга или кратка војна, како и изненадување што никој не го очекуваше или што го очекуваше некој што го познава Нетанјаху или ја следи неговата политичка и идеолошка насока и неговата решителност во водењето војна против Газа 15 месеци.

Кога станува збор за Доналд Трамп, во чии раце е одлуката за војна или мир во Појасот Газа уште пред да стане претседател на САД, логично беше да не се очекува од него да го дозволи овој напад бидејќи тој беше оној кој даваше приоритет на завршување на војната и ослободување на затвореници. Тој го принуди Нетанјаху да се покори на неовата волја и, против своја волја, да потпише договор за прекин на огнот во Газа на 17 јануари 2025 година.

Што се случи за да му даде зелено светло на Нетанјаху за споменатиот напад, кој сигнализира обнова на војната во Газа и кој се случи и покрај фактот што не беше објавен прекин на преговорите за спроведување на договорот за прекин на огнот?

Улогата на трите посредници – САД, Египет и Катар – во принцип сè уште трае. Имајте на ум дека тука има контрадикторност, а таа се појави со враќањето на војната на терен, и тоа со интензитет што го надминува интензитетот на војната во претходната фаза.

Она што треба да се разбере од сегашните воздушни напади, како и од оние што следат доколку продолжат, е што влијаеше на Трамп да го смени претходниот став и да му даде зелено светло на Нетанјаху, кој ги искористи сите опции за да го убеди Трамп да го смени својот став и немаше друг начин да го постигне тоа.

Промена на ставот на Трамп

Промената на ставот на Трамп не е ништо ново, ниту неговата непредвидливост е невообичаена, но, од друга страна, непредвидливоста во однос на ова конкретно прашање бара објаснување.

Треба да се имаат на ум бројните напори на Нетанјаху и неговите сојузници во САД да избегне притисок за прекин на огнот пред да ја преземе функцијата за втор претседателски мандат, но овие напори беа залудни, за разлика од инсистирањето на прекин на огнот, што го принуди Нетанјаху неволно да се усогласи со желбите на Трамп.

Точно е дека објавата за прекин на огнот и почеток на имплементацијата на одредбите од договорот, кои се однесуваат на размената, го изненади Трамп во однос на обемот на победата што ја постигна отпорот и која народот ја славеше. Тоа се одрази во масовното движење на луѓето од југ кон север, како и во церемонии за размена на затвореници, една по друга, во согласност со одредбите од првата фаза од договорот.

Нема сомнение дека Трамп и неговите помошници се целосно пристрасни кон ционистичкиот ентитет и дека беа изненадени од големината на победата што ја постигна отпорот, што се одрази во интензивното воено присуство и масовната поддршка од народот. Тие се уште поизненадени кога политички се ставени во тесно за да ги спроведат преостанатите точки од договорот и да ги ослободат сите затвореници (кои се дел од договорот).

Виткоф, пратеникот на Трамп за спроведување на договорот, се обиде да направи нов договор за понатаму, кој ќе го поништи она што е договорено, особено во однос на целосното повлекување на окупациските сили од целиот Појас Газа и потпишувањето на договор за ставање крај на војната.

Политика на притисок

Сепак, тој обид брзо пропадна затоа што беше во спротивност со условите на потпишаниот договор и затоа што палестинските преговарачи инсистираа на спроведување на договореното и нема да дозволат да се отфрли. Тука, Трамп и неговиот пратеник сфатија дека е невозможно да се постигне преку политика и притисоци она што не беше постигнато преку војна и конфронтација во текот на петнаесет месеци.

Ова ги принуди да го жртвуваат својот кредибилитет, особено во однос на инсистирањето на Трамп за ослободување на сите заложници и да се префрлат на политика на притисок, војна, истребување, уништување и заплашување, повторувајќи ја неуспешната, крвава, криминална политика на Бајден и Нетанјаху.

На Трамп ќе му стане јасно дека оваа политика ќе го соочи со меѓународна изолација, а доказ за тоа е речиси едногласната меѓународна осуда на враќањето на војната и геноцидот од првиот ден на враќањето во војната.

Најопасниот исход од оваа изолација и неуспех може да биде Трамп да прибегне кон војна со Иран, да ја прошири својата политика на војна наместо преговори под притисок и претерување со остри санкции.

На тој начин и двете стратегии би доживеале неуспех бидејќи одат до крајни граници и се оддалечуваат од „умереноста“ и минималното ниво на разумност. Тоа е далеку од екстремен екстремизам, без разлика дали тоа вклучува војна, преговори или санкции.

Угледот на Трамп ќе биде нарушен

Тука Трамп би се нашол вовлечен во војна против Газа, покрај војната против Јемен, и во ниту една од нив не би ги постигнал своите цели бидејќи отпорот и народот во Газа и Јемен нема да попуштат, и тој ќе се најде пред избор да се повлече или да влезе во копнена војна со неизвесни исходи, што би било погубно за сите негови проекти што им ги вети на своите гласачи.

Покрај тоа, оваа војна, особено во Газа, дополнително ќе ја зацврсти сликата за ционистичкиот ентитет како отпадник, воен злосторник, извршител на геноцид, извршител на целосно уништување и некој кој не го почитува меѓународното право и човечките вредности.

Угледот на Трамп ќе биде нарушен и со неговите први воени походи во кои нема да ги постигне посакуваните резултати. Така ќе биде се додека е соочен со некој кој е непоколеблив, борбен, поборник за правда и кој не отстапува од неа.

На крајот, но не и најмалку важно, Трамп, на врвот на својата ароганција, за првпат ќе се соочи со добро познатото правило дека „крвта триумфира над мечот“ кога води војна против угнетен народ кој брани праведна кауза и не се колеба пред агресијата, геноцидните дејствија и речиси целосно уништување.

Војна која не носи воен пораз и не го принудува непријателот да се предаде, туку се потпира само на масовно убивање и уништување, не може да донесе победа, а тие два услови не постојат во Газа и Јемен.

Ал Џезира