Хероинот им го одзеде семејството, пријателите и здравјето. Во пеколот на дрогата, тие се изгубија себеси, а им остана само уништен живот, кој го обновуваат од темел со помош на Заедницата на средби.
Ивана Јурјевиќ и еден корисник од заедницата кој сакаше да остане анонимен се поранешни зависници од хероин кои ги споделија своите сведоштва за зависноста и патот до закрепнувањето.
За првпат пробала хероин на 15 години. Беше дете на познато и богато сплитско семејство, но зад затворени врати, вели Ивана, имало нефункционално семејство. Парите никогаш не и недостигале, па на 15 години многу лесно купила хероин и го вбризгувала со игла. Тој, вели таа, бил нејзината прва љубов.
– Јас сум воено дете и во тоа време хероинот беше како во приказна. Почнав како и сите мои врсници со трева и алкохол, но хероинот само влета во мојот живот. На 15 години веќе бев на игла. Хероинот ми даде се што немав во животот. Топлината, блискоста, тој никогаш не ме остави. Општеството ме прифати и се чувствував важна – ни раскажува Ивана.
32 години се дружела со хероинот, која и ја давала топлината што ја немала во сопствениот дом. Таа вели дека се претставила како ладна личност бидејќи се плашела да ги покаже своите емоции за да не биде повредена. Денес, кога повторно учи да живее, сфаќа дека дрогата била нејзиното бегство од реалноста.
На почетокот хероинот ги исполнувал сите нејзини недостатоци и ја убивал нејзината внатрешна болка, додека потребата за него растела се повеќе и повеќе. Таа веќе не знаеше како да функционира без него. Кога првпат се откажала од хероин, била чиста седум години.
Мислеше дека конечно се е на свое место. Но, една вечер го ставила својот син во кревет и во дневната соба почнала да размислува кој ќе и продава дрога.
Додека нејзиниот поранешен сопруг веќе бил на бродот, Ивана го уништила сопственото семејство со хероин. Зависноста од дрога и го одзеде старателството над детето, а таа го загуби семејството и пријателите. Го допре дното, сама во стан без струја и храна. Немала пари и, вели, нема причина да живее бидејќи го изгубила синот. Ја спасил пријател, токму со тоа што ја прашала дали навистина сака нејзиниот син да остане без мајка.
– Ми помогна да одам на психијатрија. Дојдов со автобус, без лични работи бидејќи немав ништо. Со околу 40 килограми имав кожа и коски. Порано одев во болница само да се опоравам, препродавав апчиња и така заработував, но овој пат беше поинаку. По некое време отидов на собирот на заедницата во Чиста Велика. Не беше лесно, не е ни денес. Секој ден работам на себе и учам повторно да живеам. Се соочувам со животот кој се одвива надвор – изјави таа за хрватски „Индекс“.